من حسادت می کنم حتی به تنها بودنت

من به فرد رو به رویی ، لحظه ی خندیدنت

من به بارانی که با لذت نگاهش میکنی

یا به نسیمی که رها می چرخد اطراف تنت

من حسادت میکنم حتی به دست گرم آن

شال خوشرنگی که می پیچد به دور گردنت

وقتی انگشتان تو در گیسوانت می دود

من به رد مانده از اینجور سامان دادنت

اینکه چیزی نیست ، گاهی دل حسادت کرده به

عطر پاشیده از آغوش تو بر پیراهنت

هیچکس ای کاش در دنیا به تو حسی نداشت

من حسادت می کنم حتی به حس دشمنت

کاش هر کس غیر من ، ای کاش حتی آیینه

پلک هایش روی هم می رفت وقت دیدنت

                                                                                             (برای نفسم فاطمه )

بُرده عِطر سیبِ یکدیگر چنان از هوشمان

می تراود قطره قطره مستی از آغوشمان

آن چنان از شربتِ لب های هم نوشیده ایم

کر شده گوش فلک از بانگِ نوشانوشمان

چون دو مارِ پیچ خورده زیر باران  خفته ایم

آبشار گیسوانت ، ریخته بر دوشمان

تا نبیند رویمان ، چشمان شور آفتاب

جامه ای از جنس عُریانی شده تن پوشمان

پادشاهِ "بابِل " و  " عیلامِ " تن های همیم

عشق و لذّت ،  میوه هایِ باغ هایِ شوش مان

در شبِ وصلِ  "عطش آقا "  و  " بانویِ نیاز "

آفتاب و ماه می آیند دوشادوشمان

تا که در بازارِ طعنه هیچ حرفی نشنویم

بی خیالی ، پنبه را کرده فرو در گوشمان

                                                                                             (برای نفسم فاطمه )