اسمم به نام تو ،

عشقم به ياد تو ،

جسمم براي تو ،

جانم فداي تو ،

روحم كنار تو ،

اما زندگيم مال خودم !!

چون. . .

زندگيم تـــــــــويی

صدا کن مرا

صدای تو یاد آور خوبی هاست

صدا کن مرا

صدای تو قاصد ارامش است

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدا کن مرا

صدا کن مرا به نامم ، به اسمم صدا کن مرا

که از یاد برده ام

خودم را !!

بودنم را !!

صدا کن مرا که شاید به عشق تو بازگردم

از این روزگارِ خسته

که شاید کوله ی رفتن را

بر زمین پهن کنم یکباردیگر

که شاید خواستن برایم تجربه ای شیرین شود

که شاید ...

که شاید ...

.

.

.

بی تــــــو خسته ام

وقتی کسی تو را

 عاشقانـــــــه

 دوست دارد

 شیوه ی بیــان اسـم تو

 در صدای او متفاوت است

 و تو

 می دانی

 که نامت

 در لبهـای او ایمن است . . .

نامم را صدا کن . . .

میخواهم صدایت را ببوسم !

دلم یک بغل " تو " را می خواهد.

 که به جای تلاقی نگاه و سعی بر گریز بی امان

 مرا به اسم کوچکم صدا بزنی !

 و برای دقایقی نه چندان کوتاه

 به یک دونفره دوست داشتنی دعوتم کنی ،

 مرا تنگ در آغوش بکشی

 " آنقدر که نفسم را در نفست پیدا نکنم "

 کمی عقبم ببری

 به چهره ام خیره شوی ،

 و بی اختیار

 یک لب کشـــــــــدار از من فرو ببری

 همین !